Astrit Lulushi
Ikonoklastët i prishnin statujat, veçanërisht hundët, në pjesën më të madhe të Egjiptit të Lashtë. Megjithëse disa statuja mund të kenë korrozion natyror ose hundë u thyen për shkak të rënies në një moment, dëmtimi për shkaqe natyrore duket i pamundur.
Ky shkatërrim i statujave dhe arteve të tjera ishte zakonisht i motivuar nga ideologjia politike dhe fetare. Shkatërrimi i qëllimshëm i veprave të artit ishte një mënyrë për të kundërshtuar fuqinë kulturore dhe politike të imazhit. Ikonoklazia është praktikuar gjatë shekujve dhe praktikohet edhe sot.
Ikonoklasma fjalë për fjalë do të thotë “thyerje imazhi” dhe i referohet një impulsi për të thyer ose shkatërruar imazhe për arsye fetare ose politike. Refuzimi ose shkatërrimi i imazheve është doktrina e ikonoklastëve.
Egjiptianët e lashtë ishin shumë të shqetësuar për jetën e përtejme. Ata besonin se duhej të ruanin të gjitha pjesët e trupit të tyre për të qenë në gjendje të ekzistonin pas vdekjes. Faraonët kishin bërë me përpikëri koka rezervë dhe me to varrosën edhe sende të rëndësishme të kësaj bote.
Për të eliminuar forcën e jetës dhe udhëtimin e suksesshëm në jetën e përtejme, njerëzit besonin se duhej të shkatërronin ose prishnin statujat. Ata thyenin me qëllim hundët e statujave për të treguar pakënaqësinë e tyre me sundimtarët e mëparshëm.